Day: 01.03.2023

Федя и Таня всю зиму жили за городом с мамой и папой, и им
казалось, что не может быть времени лучше, чем зима.
Зимой они очень веселились. В светлые, морозные дни дети
подолгу оставались в саду, гонялись там друг за другом, играли в
снежки, катали друг друга на санках, иногда вместе скатывались на
них со снежной горки, весело и быстро скользили на коньках.
Дети очень жалели, что подходит весна. Там, где солнце пригревало
землю, стала проглядывать черная земля. Как-то раз, когда ребята
гуляли в саду, Федя с удивлением остановился и закричал:
— Таня, Таня, посмотри цветочки!
Таня подошла и остановилась. Действительно, в одном месте, там,
где растаял снег, виднелись светло-зеленые стебельки, а на них
покачивались хорошенькие маленькие, белые цветочки.
— Бедненькие, — сказала Таня, — Они думали, что пришла весна и
выросли. Как им должно быть холодно! Как жалко видеть их
посреди льда и снега. Бежим домой, позовём маму, спросим её, как
бы нам согреть цветочки. Мне кажется, они ошиблись и расцвели
слишком рано.
Федя и Таня побежали домой и рассказали маме, что в саду выросли
цветы, которые вероятно ошиблись, теперь мёрзнут и, конечно,
умрут от холода.
— Нет, нет, — ответила мама — не бойтесь за них. Это подснежники,
самые первые весенние цветы. Они не боятся холода, они растут под
снегом. Они лучше всех растений чувствуют тепло солнечных лучей
и раньше других просыпаются от зимнего сна. Они говорят нам, что
52
скоро придёт весна, запоют птицы и расцветут другие цветы. Но,
конечно, если опять придут большие морозы — подснежники
погибнут. Подснежники — растения невысокие. Прижимаются они
к земле, так им теплее, — сказала мама.
Феде и Тане так понравились подснежники, что теперь они не
хотели продолжения зимы. Они боялись, что погибнут нежные
белые цветочки, и каждый день бегали смотреть на них.
А зима уходила. Скоро растаял и последний кусочек снега. Повсюду
вырастали молодые, зелёные растения и детям казалось, что земля
просыпается. Теперь у них было много занятий. Посмотреть, как
вырос тот или другой росток, как набухли почки. Никому из них не
приходило в голову жалеть о зимних развлечениях.
— Да, — как-то сказал Федя, — всему свое время. Хороша была
зима со снегом, коньками и санками, но хороша и весна с зеленью,
цветами и птичками.
— А потом будет хорошо: жаркое лето с ягодами и грибами, —
сказала мама.
После лета — осень с золотистыми листьями и вкусными, сочными
фруктами и овощами.

Չիչեն Իցա, մինչկոլումբյան մայաների հսկայական քաղաք, որը կառուցվել է մայաների կողմից վերջին դասական ժամանակաշրջանի ընթացքում։ Հնագիտական տարածքը գտնվում է Մեքսիկայի Յուկատան նահանգի Տինում ինքնավար շրջանում ^[1]։

Չիչեն Իցան խոշոր համակարգող կենտրոն է եղել հարավային մայաների հարթավայրերում։

Չիչեն Իցան գլխավոր վարչական կենտրոնն է եղել հյուսիսային մայաների հարթավայրերում ուշ դասական շրջանից (Մ.թ. 800-900), ներառելով վերջին դասական շրջանը, մինչև հետդասական վաղ շրջան (Մ.թ. 900-1200)։

Այն արտացոլում է մայաների ճարտարապետության տարբեր ոճեր, որի տարրերը դեռևս պահպանվում են կենտրոնական Մեքսիկայի, Պուուկի և այլ տարածքների տարբեր ոճերում։

Չիչեն Իցան եղել է մայաների ամենամեծ քաղաքներից, նաև հավանաբար առասպելական մեծագույն քաղաքներից (տոլլաներ) մեկը, որը հիշատակվում է ավելի ուշ շրջանի մեզոամերիկյան գրականության մեջ^[2]։

Ենթադրվում է, որ քաղաքը ամենաբազմազան բնակչությունն է ունեցել մայաների աշխարհում, որն էլ հանդիսացել է տարածքի ճարտարապետական բազմազանության մեծագույն գործոններից մեկը^[3]։

Չիչեն Իցայի ավերակները դաշնային սեփականություն է համարվում, իսկ տարածքի պահպանությունն իրականացվում է Մեքսիկայի հնագիտության և պատմության ինստիտուտի կողմից։ Հուշարձաններով հողատարածքը մասնավոր կերպով սեփականացված է եղել մինչև 2010 թվականի մարտի 29-ը։ Այն գնվել է Յուկատան նահանգի կողմից^{[nb 1]}

Չիչեն Իցան Մեքսիկայի ամենաշատ այցելու ունեցող հնավայրերից է՝ տարեկան 1.4 միլիոն զբոսաշրջիկ։